دنیای کودکان ، دنیای تازگی ها، شادی ، شادابی و شگفتی هاست . بازی پشتوانه بزرگ شکل گیری شخصیت و رشد مناسب جسمی ، هوشی و روانی کودک است . بازی ، پل دوستی کودکان ، فرصت کسب مهارت ها و هماهنگی رشد کودک از نظر جسمی ، ذهنی و عاطفی است.
در فرهنگ دینی ما، بازی متن زندگی کودک است و والدین نه تنها باید فرصت هایی را برای بازی کودکان فراهم آورند که خود نیز با کودکان همبازی شوند و با فراهم کردن موقعیت هایی لبریز از نشاط و سر زندگی و انجام بازی های مناسب ، دنیای تجربی کودک را وسعت بخشند و از طریق بازی ، به شکوفایی و پرورش استعدادهای کودکان کمک کنند.
تجربه نشان داده است در آموزش ، اجبار نباید عامل انجام کار باشد بلکه انگیزه و محرک اصلی باید حس کنجکاوی و شوق کشف باشد. از طرف دیگر، بچه ها بسیار به بازی علاقه مندند. بنابراین در سنین دبستانی ، اگر آموزش را با بازی توام سازیم یا از طریق برانگیختن حس کنجکاوی ، آنان را آموزش دهیم ، موفقیت چشمگیر خواهد بود